korku etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
korku etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

29 Nisan 2011 Cuma

Bir kitap arayışının öyküsü (güncelleme)

Neredeyse “Alüü”nün hikayesine dönecekti.

Arca’nın karanlık korkusunu anlatmıştım. Zinhar ışıklar kapanmıyor, ortalık ışıl ışıl!

Nasıl aşarız derken Bir dolap kitabın önerdiği "Uyuyamıyor musun küçük ayı" kitabına rastladım.

Sipariş verdim. Ama stoklarda tükenmiş.



Neyse…

Kitap hiçbir internet satışında yok. Hem de istisnasız hiç birinde! İşten çaldığım bir saatlik zamanda Forum’da kitapçıları gezdim, bilmeyen de sahaflar çarşısı sanacak, hepi topu iki tane var. Neyse güzide iki kitapçının tüm Türkiye genelindeki mağazalarını tarattım, yok. Acayip hırs yaptım. Bizim oğlana o kitap bulunacak, bebem karanlık korkusundan kurtulacak. Geyikler yakamızdan düşecek, ışıklar kapatılacak ve huzurlu uykular uyunacak.

Hatırlayalım; Arca karanlıktan korkuyor, karanlık bir odada geyik gördüğünü söylüyor. Geyiklerin çok iyi hayvanlar olduğunu anlattığımızdan beri geyik var deyip yemek ve su veriyor geyiklere, biraz saçma bir durum ? Neyse artık zinhar gece odası karanlık olmuyor, uykuya dalmadan önce ışıkları kapatmak imkansız.

Kır çiçeği yayınlarına ulaştım. Önce mail attım, yok uzun sürer, direkt aradım. Basılacak ama yurtdışı ile birlikte basılıyor, adedin artması bekleniyor, tahmini Haziran dedi! Neay!! Benim bebem o zamana kadar karanlıktan korkacak mı!!

Düşün düşün! Kıyıda köşede kalmış kitapçıları tarıyorum zihnimde. Yok bir Alsancak yapmalıyım, oradaki eski kitapçılarda vardır diyorum. Derken aklıma Nadirkitap.com geldi. Şahane! Hemen girdim. Siparişi verdim, ödememi yaptım. O da ne! Ertesi günü mail gelmiş. “Ödemenizi iade edeceğiz, temin edemiyoruz kitabı” Nayır nolamaz! Bütün evren bana karşı birleşmiş olamaz!

Ben işime bu kadar sarılsam şirketi satın alırdım be!!

Yine düşün düşün. Ve yuh dedim kendime. En sevdiğim kitabevini unutmuşum. Remzi abi!! Agora’dakini aramak için açılış saatini beklemek gerekti, nasıl heyecanlıyım. Tatlı sesli bir kadın, “bizde yok, diğer şubelere bakalım” o birkaç saniyede pek çok defa atan bir kalp. “İstanbul’da görünüyor” “Hemen getirtiniz” “gelişi bir haftayı bulur ama” “Hazirandan önce olduğuna göre hiç sorun yok” adımı telefonumu bırakıyorum. Heyecanlı bekleyiş başlıyor zira stok hatası olabilir diyor bayan, beni fazla ümitlendirmek istemiyor.

Derken bam!! tahminler doğru hatalı stok, kitap fiziki olarak yok!

Alsancak'taki eski kitapçılar yeniden zihnime düştü. İlknur'u organize ettim, sağolsun dolandı, aradı, yok.

Artık ümitler kesildi, bebem ışıl ışıl uyuyacak, geyikler karanlık odalarda fink atacak!

Derken Nurtur bacı aklıma geldi. Hemen bir ilan verdim, varsa sevmeyen istemeyen ben alırım, elinizdekileri dökülün dedim. Hiç ama hiç ümidim yok.

Ege'nin güzel annesi hemen koştu derdime, "ben daha önce demiştim" dedi. Demiştir, ben unutmuşumdur. Cumartesi buluştuğumuzda getirmiş, nasıl mutluyuz. Arca "küçük Ege'nin annesi verdi" diyor elinden düşürmüyor.

Bugünlerin en sevilen kitabı, başımızın tacı!

Ruhumuza iyi geldi bu kitap, Bir dolap kitap kadar şahane anlatamayacağımdan hiç yeltenmiyorum, sizleri güzel yazıya davet ediyorum, buyurunuz:)

Ben etkilerinden bahsedeyim. Kitaptan sonra Arca artık karanlık bir odada geyik görmeyi bıraktı. Çığlık çığlığa ağlamayı da bıraktı. Karanlık bir odaya girdiğinde kımıldamıyor, beni çağırıyor, "ışığı açayım mı?" diyorum. "beni al" diyor. Kucağımda odadan çıkıyoruz. Sanırım kitabın son sahnesini temsili canlandırıyoruz. Ama en azından o eski kendini kaybetmişlik, çığlık kıyamet yok. Sonra gece yatarken yine ışıklar açık kalsın istiyor, üstüne varmıyorum, nasıl isterse, gün gelir bunu da aşarız.

Posta ilave ...

Bloğa yorum bırakmakta sıkıntı yaşayan bir annenin mail olarak gönderdiği bilgileri de paylaşmak istedim, aynen kopyalıyorum, paylaşım için tekrar teşekkür ediyorum:


Merhaba,,
Son postuna aşağıdaki yorumu bırakmaya çalıştım ama cookie ayarlarıma bir haller olduğu için yayınlayamadım.
Onun için aşağıya kopyalayarak mail atayım dedim.
Eğer yorumlara ekleyebilirsen sevinirim; belki başkaları da faydalanabilir.
Seni de oğlanı da öpüyorum. Sevgiler,
Özge.


Aslında bebelerin gece kabusu ve hayali korkularının sevindirici bir yönü de var: Dört yaşına yaklaşan kızım, 3-3.5 yaş arasındayken, aynı dönemden geçmeye başlamıştı. Bir doktor arkadaşım duyar duymaz, "Aaa..Ne güzel! Demek ki düşsel zekası çalışmaya başlamış. ‘Benim çocuğumun hiç korku dönemi olmadı’ diyen anneler üzülmeli" demişti. Bu yorumun bana çok faydası oldu, hatta koltuklarım bile kabardı J. Hem ondan, hem çocuk doktorumuzdan bu sürecin çocuğuna göre 1-4 ay sürmesinin çok sağlıklı olduğunu, o süre içinde katiyen korkuların üzerine gitmememiz gerektiğini, "Seni anlıyorum, küçükken ben de aynı şekilde korkardım. Bu çok normal" mesajı vermemiz gerektiğini salık vermişti. Ama çocukların bir süre sonra korkuları gerçekten geçse bile, bizleri kullanma eğiliminde olabileceğini, korku halinin gerçek olup olmadığını "gözlerindeki dehşet ifadesi"nden anlayabileceğimi eklemişlerdi.
Bir de benim aklıma bir fikir gelmişti: Bahçeden iki "sihirli yaprak" seçip, bu yaprakların kouyucu ve kötü rüya kovucu olduğunu ve "çoğu zaman" işe yarayacağını söylerek yastık kılıfının içine koymuştuk beraberce. Ve o kızımda çok işe yaradı. Israrla yapraklı yastığını istedi ve bu onu çok rahatlattı. İlk sabah kabus görmeden uyanınca, “Gerçekten işe yaradı anne!” diyişini unutamam…
Gerçekten de bir iki ay sonra o kabus - korku dönemimiz bitti.
Her dönem geçtiği gibi bu da geçecek :)
Sevgiler,
Özge.

4 Şubat 2011 Cuma

Arca karanlıktan korkuyor

Ve ben nasıl yaklaşacağımı bilemedim.

Spontane gelişti her şey.

Önce karanlık bir odanın ortasına gidiyor, sonra hüngür hüngür ağlıyordu. Bir iki defa sadece gidip ışığı yakmış, ağlamana gerek yok, beni çağır, ışığı yakayım, dedim. Hiç işe yaramadı tabii ki.

Sonra bir gün yine aynı şey olunca, bu defa daldım konuya hönk diye: Arca karanlıktan korkuyorsun?

Çok net EVET dedi.

Bebem sen bi dur ben iki satır kitap karıştırayım diyemeyeceğiniz bir andır o!

İç ses: annaaam zıştık, ne edecektik? Dur bir zaman kazanayım, belki dökülür.

Hmm peki, gel beraber karanlık odaya gidelim, ben yanındayken anlat, ne görüyorsun, ben de bakayım.

Odaya gidilir.

Y: Karanlıkta bir şey görüyorsun ve bu seni korkutuyor.
A: Evet
Y: bu bir hayvan olabilir mi? (tostoraman veya ejderhadan şüpheleniyorum)
A: GEYİK!

İç ses: ulen geyik nerde vardı yav? Çalıştır saksıyı yeliz, çalıştır, hangi kitaptı o? Dur biraz daha zaman kazanayım

Y: bana nerede olduğunu gösterir misin geyiğin?
A: Orda!

İç ses: yok lan orada bişey gölge bile yok, hadi bir hamle yapman lazım, hadi koçum, ahanda buldum Agoradaki bir vitrinde kocaman bir geyik koymuşlardı, o galiba!!

Y: hani Agoradaki geyik gibi değil mi? Hani büyüktü, o beyaz geyikten, evet şurada gördüm.Büyük bir geyik.
A: Küçüükk!

İç ses: hadi beh! Tutturamadık!

Derken…

Arca hayali küçük bir geyiğin uçtuğunu pandomim hareketleri ile tarif eder. Hayali geyiği yakalamaya çalışır.

İç ses: uçuyor lan bu geyikler.

Y: Ahanda yakaladım!! yok annem geyiği yakalamadım, değnek adam kitabındaki geyiklerden di mi? Uçuyorlar hani?
A: evet

İç ses: ohhh yırttık, şimdi hadiseyi yumuşatalım

Y: hmm gel o kitabı bir daha okuyalım. Geyikler Noel baba hediyeleri hızlıca dağıtsın diye yardım ediyorlar. Geyikler güzel hayvanlardır, ot yerler, boynuzları vardır, insanları, çocukları çok severler (ah ulan daha çok belgesel izlemem lazım, ot yiyordu di mi bunlar?)

Kitabı baştan tekrar okuduk, geyiklerin ne şeker ne sevimli hayvanlar olduğu ile ilgili brifing verdik. Hemen İlker ve Ümit abla uyarıldı ki, hazırlıklı olsunlar.

Çözdük! Diyemeyeceğim, çünkü bazen karanlık odaya girdiğinde yine ağlıyor, bazen ışığı kendi kendine açıyor. Ama en kötüsü uyumaya gittiğinde oda karanlık olmayacak. Bu da uyku öncesi ritüelimizi cidden sekteye uğratıyor. Hala kökten bir çözüme ulaşamadık yazık ki! Sadece onu anladığımı biliyor artık, tek kazanç bu!